Het is dankzij zijn vader dat André Rieu is gebeten door de muzikale microbe. In huis klonk altijd muziek en zijn vader trad zelf heel vaak op als dirigent bij het Limburgs Symphonie Orkest.
“Hij was echt van de klassieke muziek. Zware, serieuze muziek. Muziek die de elite zich een beetje heeft toegeëigend. Zelf werd ik daar nooit heel vrolijk van”, zegt André in Libelle en lezen we in Party.
Zijn jeugd was niet leuk en omschrijft de dirigent als een liefdeloze opvoeding. Hij was ongelukkig en had een gemis aan liefde. Ook vriendjes mochten nooit over de vloer komen.
“Ik kreeg ook nooit complimenten van mijn vader over mijn spel bij het Limburgs Symphonie Orkest. En dat gebrek aan erkenning heeft mij pijn gedaan.”
Gelukkig veranderde dat al heel snel toen hij zijn vrouw Marjorie ontmoette. “Het voelt alsof mijn leven pas echt is begonnen toen ik haar tegenkwam. Ik studeerde op dat moment aan het conservatorium in Brussel, maar ik voelde geen passie, geen bezieling. Ik deed gewoon wat ik moest doen. Er was tot dan toe eigenlijk nooit iemand geweest die echt in mij geloofde.”
